zaterdag, september 14, 2002
Lien Heyting in het NRC/Handelsblad over Annie van Gemert en haar foto's van grote gezinnen:
De enscenering komt de spontaniteit niet ten goede. Je hoeft zelf niet uit een bijzonder gezellig en vrolijk gezin te komen om te schrikken van de deprimerende sfeer die van veel van deze foto's uitgaat. Alle leven lijkt eruit geposeerd, de gezichten zijn volkomen ingezakt. Er moet wel erg geduwd en gewrikt zijn, om niet te zeggen dat de boel is doodgeënsceneerd. De fotografe heeft de sfeer van naargeestigheid wel flink aangezet door de gezichten recht naar voren te laten kijken, ernstig, op het stuurse af. De foto's tonen, in gelaatsuitdrukkingen, dezelfde verstikkende uniformiteit die kenmerkend is voor een vroegere fotoreeks van Annie van Gemert, waarop ze Vlaamse meisjesinternaten vastlegde. Ook die foto's geven de indruk dat ze te veel regisseerde en te weinig registreerde. Voor documentaire fotografie is dat fataal.
De enscenering komt de spontaniteit niet ten goede. Je hoeft zelf niet uit een bijzonder gezellig en vrolijk gezin te komen om te schrikken van de deprimerende sfeer die van veel van deze foto's uitgaat. Alle leven lijkt eruit geposeerd, de gezichten zijn volkomen ingezakt. Er moet wel erg geduwd en gewrikt zijn, om niet te zeggen dat de boel is doodgeënsceneerd. De fotografe heeft de sfeer van naargeestigheid wel flink aangezet door de gezichten recht naar voren te laten kijken, ernstig, op het stuurse af. De foto's tonen, in gelaatsuitdrukkingen, dezelfde verstikkende uniformiteit die kenmerkend is voor een vroegere fotoreeks van Annie van Gemert, waarop ze Vlaamse meisjesinternaten vastlegde. Ook die foto's geven de indruk dat ze te veel regisseerde en te weinig registreerde. Voor documentaire fotografie is dat fataal.
# posted by Jan-Edward : 15:38
|
|